+31 (0)6 407 702 69 info@beginmaar.nl
Time Flies.

Dag 6,7,8,9,10,11,12,13 en 14

Man wat gaat de tijd snel! En wat heerlijk dat het me toch zolang is gelukt om niet te gaan schrijven. Dat klinkt natuurlijk wat onlogisch voor een “blogger”, maar het is de realiteit. We zijn ook weinig in onlinegebieden geweest. Sterker nog, pas gister zij ik tegen Tim: “ Goh, we zijn even in de bewoonde wereld” en dat was dan in St Helens een plaatsje met 2049 inwoners aan de oostkust van Tasmanië. Hier konden we eindelijk even wat zaken regelen, maar daar later meer over.

De hangmat….

Tja het werd wat frisser, het ging zelfs regenen. En ik begon stiekem toch ook wel een beetje op te zien tegen elke dag een nieuwe uitdaging met mezelf aan te gaan. Die uitdagingen die zijn er namelijk toch wel! Er gaat nauwelijks een dag voorbij of ik ben niet tegen wat, al dan niet fysieke, grenzen van mezelf aangelopen. Ik heb een nacht in het tentje van Tim geslapen en werd de volgende ochtend gebroken wakker. Ik zag het ineens allemaal niet meer zitten en met tranen in m’n ogen moest ik bekennen dat er een grens zit aan mijn avontuurlijke instelling. Tim vatte het gelukkig sportief op en we zijn in oplossingen gaan denken. We hebben voor 2 nachten een hostel geboekt. Perfect klein kamertje voor mij alleen in het afgelegen Roseberry. Ik was de enige gast, met Tim op de Parking en 2 engineers uit Melbourne die voor een klus in de buurt aan het werk waren. Heerlijk! Even landen en 2 nachten op 1 plek, wat een luxe! Bovendien kletterde de regen ’s nachts lekker hard op het golfplaten dak van de veranda en kon ik me dus nog even extra behaaglijk omdraaien. Goeie timing zal ik maar zeggen. De dagen erna hebben we voortschrijdend bekeken hoe en waar we sliepen, echter tot nu toe hebben we niets meer gehuurd. Tim heeft een paar keer in de hangmat en tentje geslapen en ik in de bus op een echt matras. Nog 2 nachtjes en dan hebben we een nieuwe oplossing….In het kader van leef je dromen heb ik een busje voor mezelf gehuurd voor de komende 2,5 week. Nadeel is dat we nu niet meer gezellig naast elkaar zitten als we onderweg zijn, maar groot voordeel is dat we het best wel krappe en overvolle busje van Tim, wat per slot van rekening toch al weer ruim 8 maanden zijn thuis is, niet meer hoeven te delen en niet constant doosjes, zakjes en kratjes van links naar rechts en van binnen naar buiten hoeven te zetten. We hebben er allebei zin in! Ook omdat “mijn” busje een keukentje mét koelkastje heeft. Witte wijn here we come!

Cradle Mountains

Op de heenreis hebben we aan boord alvast een pas gekocht die ons toegang verschaft tot alle Nationale Parken op Tasmanië. Vorige week zijn we in Cradle Mountains geweest, een wonderschoon gebied met ruige bergen, prachtige meren en levensgrote varens. We moesten wel even slikken toen we op een overvolle parkeerplaats aankwamen en we met borden richting Visitor Centre werden geleid. Echter daar bleek de informatieverschaffing toch wel heel erg goed en zéker niet overbodig, dat we ons al snel hebben aangepast. We hebben een paar routes uitgekozen die zowel paste bij het ultra fitte gestel van Tim als ook aan die van mij (…). Onze eerste track duurde ca 4-5 uur en was indrukwekkend! We werden in 20 minuten met een shuttlebusje naar het startpunt gebracht. Van gebaande paden was op deze track nauwelijks sprake, het was een tocht met zeg maar rode en deels zwarte pistes. Pfff. Zowel mijn concentratie, evenwicht, uithoudings- en doorzettingsvermogen zijn weer gefinetuned! Klimmen, klauteren, soms op handen en voeten naar boven en op m’n kont weer naar beneden, maar mijn hemel wat was het prachtig! En hulde aan Tim voor zijn rust, kalmte en relativeringsvermogen. Wat een kanjer van een zoon heb ik toch.

De volgende dag heeft Tim een nog uitdagender track in zijn eentje gedaan en ben ik met het shuttlebusje naar mijn eigen startpunt vertrokken en heb uptempo de zeg maar blauwe piste gelopen in 1 uur 46 minuten voor een route waar 2-3 uur voor staat. Even conditietraininkje zou je kunnen zeggen.

Overigens voor de gevorderde hiker ligt in dit Nationaal Park de wereldberoemde Overland Track. Een tocht van 6 dagen zonder voorzieningen. Dus volledig “Into the Wild”. Daar zou ik na de nodige training nog best eens voor terug willen komen!

Walls of Jerusalem National Park

Tim kreeg nu echt de smaak te pakken en wilde graag een overnight track gaan doen. Na overleg besloten dat deze te zwaar voor mij zou zijn en dus zou Tim in z’n eentje met tentje en uitrusting. De track ligt in het nabijgelegen Walls of Jerusalem National Park. Het startpunt is niet bereikbaar per auto en ligt 20 minuten lopen van een parkeerplaats af. Deze parkeerplaats is maar op 1 manier te bereiken en ligt ca 1,5 uur rijden van de bewoonde wereld. De weg ernaar toe is allesbehalve geasfalteerd. Een steile hobbelige gravel weg met kuilen en vallend steen bracht ons naar de parkeerplaats. De nacht ervoor hadden we op een adembenemende mooie spot geslapen aan een meer, vlakbij een dam. Ik durfde het wel aan om daar nog een nachtje door te brengen in m’n eentje. Echter om deze zelfde weg alleen naar beneden terug te rijden en de volgende dag weer omhoog om Tim op te halen, je raadt het al…een brug te ver. De enige optie die overbleef was om mezelf 1,5 dag te vermaken op de Parkeerplaats. Geen probleem! Lekker lezen, keutelen en in de buurt wat wandelingetjes is ook goed. Totdat ik het bord zag met de waarschuwing dat er ’s nachts nog wel eens uit de auto’s gestolen wordt. Tja, mijn telefoon had geen bereik, en m’n Australische abonnement werkte ook nog steeds niet optimaal en laten we wel wezen ik ben wel gewoon een vrouw alleen, die het solo reizen nog onder de knie moet krijgen. Dus alles nuchter bezien zou het geen goed plan zijn om mij daar achter te laten. Met de grote teleurstellende consequentie voor Tim dat zijn overnight track niet door kon gaan. Dat was wel even een “momentje”. In stilte zijn we het gebied uitgereden. Ieder even met zijn/haar eigen gedachte.

In die stilte zit ik naast Tim met een tandenstoker in de mond gedachteloos te stokeren. F#*CK! Er breekt een substantieel stuk van m’n voortand af. Nee! “Nu wordt onze reis wel heel erg door mijn beperkingen beleefd” schiet er meteen door mijn hoofd. Het is vrijdag en we zullen dus op zoek moeten naar een tandarts. Morgen, een week later kan ik terecht bij een tandarts in Hobart, wordt dus vervolgd. The Walls of Jerusalem, een werkelijk schitterend natuurgebied waar we nauwelijks van hebben genoten en dat vraagt om een herhaalbezoek….

En door naar de oostkust

We rijden verder richting de oostkust en komen aan in Eddystone Point. Het scharnier van het zijraam is kapot en Tim weet het met een stukje touw te fixen. Het is zo’n dag zullen we maar zeggen. We kamperen op een parkeerplaatsje onder de vuurtoren en bij een heerlijke baai.  Tim kan zijn behoefte aan avontuur bevredigen door de hangmat bovenop de rotsen op te hangen en daar de nacht aan zee door te brengen.

Ik wandel ‘s avonds nog even naar de vuurtoren en zie daar een paar Wombats en Walibi’s op een paar meter afstand grazen. Wow, wat voel ik me rijk!

De volgende ochtend wat balans en yoga oefeningen op de rotsen en we zijn weer klaar voor de dag. O ja! Niet vergeten dat we in het trekkershutje onze eerste Schiermonnikoogsporen hebben achter gelaten.

We rijden door naar Binalong Bay. Jeetje hier is het óók alweer zo prachtig! Tim gaat lekker vissen en ik spat en spetter wat in het meer. Joepie life is good. Aan het eind van de dag wandel ik door wat bosjes en kom uit op een strand zo uit de begin scene van Grease: Blauwe zee, wit strand, geluid van de golven, Danny Zuko where are you? En wat we niet vaak tegenkomen hier op Tasmanië zijn strandtenten. Maar hier zie ik aan het eind van het strand met grote letters Pizzastaan. Ik ga Tim verrassen met een pizza. Daarna even beeldbellen met  mamma die haar verjaardag viert en net wakker ligt te worden in haar Spaanse bedje.

We rijden in de avond even wat verder en belanden op een Free Camp Site. Ook weer aan een prachtig meer. Sorry beste lezer, ik kan het niet minder maken. De volgende dag hebben we onze regel dag in St Helen.

Tim moet even naar het Gornment Service Centre om te informeren wat het handigst is om zijn bus, die geregistreerd staat in Queensland, hier op Tasmanië te kunnen verkopen. We gaan een wasje draaien bij de wasserette en ik kan hier mooi mijn laptop en telefoons opladen. Het is maandag dus de tandarts kan worden gebeld en na rijp beraad een eigen campervan gereserveerd. Ik overweeg sterk om voor mijn reis door Europa er eentje aan te schaffen, dus dit is een mooie oefening.

Wine Glass Bay

We rijden door naar het volgende Nationaal Park en zoeken hier weer een mooie hike uit. Tjézusss, goed begaanbaar maar wat steil!!!! En helaas zijn we niet alleen, maar is er een buslading Japanners die voor en achter ons lopen. Het uitzicht is vanwege de laaghangende bewolking niet zo spectaculair als ons in de brochures is voorgespiegeld, maar het heeft ook wel iets heel mystieks om zo tussen de wolken op een rotsblok te zitten.

We zijn de dagen aan het aftellen totdat we Het Busje hebben. Morgen moeten we al in Hobart zijn voor de tandarts en de dag erna is het dan zover, dan halen we haar op. Ik zit dit stukje nu te schrijven in de bus op de Rocky Hills, het is wat grauw weer. Straks gaan we rijden naar een (voor het eerst) betaalde camping in Hobart.

To be continued.

Volg mij ook op social media