Zoals het gewoon was
Onze laatste dagen waren super fijn! We hebben zelfs nog banen getrokken in een overdekt zwembad, een mooie hike op The Three Thumbs gemaakt, paar prachtige stranden gezien, Fish and Chips gegeten bij lokale visafslag (wat zo een zusje van Rariteitenkabinet Gribus zou kunnen zijn). En we hebben nog flink wat kilometers achter elkaar aangereden door het prachtige en door de hitte volledig vergeelde berglandschap. Vooral de stoffige en lange hobbelige gravelroads blijven me bij. Hitte, raam open, stofwolken als een auto voorbijkomt en uit de speaker Neil Young, Paul Simon en Van the Man. Soms niet harder dan 20 km per uur om tijdig de grote kuilen te kunnen ontwijken. Maar hey…geen haast en alleen maar genieten. Ik heb op die ritten wel eens een paar gelukstraantjes gelaten hoor. En ook heeeeeeel hard meegezongen. Wat een vrijheid!
Na een “eenvoudig” hartverscheurend afscheid van Tim bij de douane in Hobart, zit ik nu in het vliegtuig op mn telefoon te tikken. Het is nu al een “Sjakkie op Avontuur” gevoel. Vanochtend ging al vroeg de wekker op 1 van onze favoriete parkeerplaatsen pal aan het strand van Aurora beach. Gister hebben we beiden ieder onze bus leeggehaald, schoongemaakt en onze rugzakken gepakt. Tim is nu onderweg naar de koper van zijn bus in Launceston. Onderweg haalt ie nog een longboardje die hij via “Marktplaats” heeft gescoord. Hij gaat nog paar weken naar een hostel in Devonport om in de buurt te werken. Over een maandje denkt hij weer terug te gaan.
Afscheid nemen (bestaat wel)
Vanochtend vroeg de wekker…bus terug gebracht, alles in orde dus borg van AUS 5100,- weer retour. Toch hele geruststelling! Ingecheckt, rugzak van 15,1 kg (jaaaaaa traveling light, want doos met overbodige spullen naar pappa en mamma in Spanje gestuurd) en toen bij de douane het onvermijdelijke afscheid. We worden er goed in: samen janken, stevig omhelzen, kussen, lachen, nog keertje huilen, oogcontact. Alles is gezegd, we zeggen nog een keer Ik hou van je, wat hebben we het ongelofelijk GOED gehad. We huggen en dan loopt ie weg. Oooooh mijn hart huilt! Minstens 7 maanden gaan we elkaar denk ik niet zien. Door de douane en gauw naar de wc. Snikken op de pot, daarna plenzen vol water op m’n gezicht en een zusterlijk “Are you okay love?” van mede plasgenoten helpen me er weer bovenop. Wat suffig zoek ik een plekje in de wachtruimte.
Vlucht(gedrag)
We hebben vertraging….van 15 naar 30 naar 60 minuten tot uiteindelijk 2 uur. Wanneer we eenmaal vliegen (en toch ook nog weer even traantje gelaten tijdens stijgen) vraag ik de stewardess of zij enig idee heeft of ik mijn aansluitende vlucht van Melbourne naar Bangkok zal halen. Er zat maar 3 uur tussen beide vluchten. Ze komt meteen in actie. De piloot belt even met Jetstar en zegt dat ze moeten wachten op Mrs. Mulder……ik word van mijn stoel halverwege vliegtuig gehaald en helemaal voorin bij uitgang geplaatst. Lekker veel beenruimte en zodra we geland zijn mag ik meteen m’n spullen pakken. Zodra de deur open gaat duwt ze me met zachte hand de trap af: “Good luck and safe travels dear!” roept ze me nog na. In Melbourne rugzak van de band en naar International Departures aan andere eind van de luchthaven gehold. De incheckmeneer zit nog op me te wachten, gauw door douane en dan op een drafje naar de gate. Onderweg zelfs nog heel snel wat dollars gewisseld voor Thaise Bath, het voelde alsof ik langs een stempelpost van de 11-stedentocht kwam.
Nu dus in vliegtuig al paar uur. Op paar heftige darmkrampen en paar sprintjes naar de wc na, gaat alles goed. Lekker muziekje op, rustige buren. Straks staat er (als het goed is) een taxichauffeur met een bordje Mrs. Mulder mij op te wachten om me naar het hotel in hartje Bangkok te brengen.
Bangkok sucks!
Het is warm, heet, benauwd, druk, vies, vochtig, ik wil hier niet zijn, wat een groot contrast met al het natuurschoon van Tasmanië. Er stond mooi geen taxichauffeur met een bordje op me te wachten bij de uitgang. Natuurlijk niet! Want Bangkok sucks….
Glimlachend constateerde ik dat er dus geen taxichauffeur op me stond te wachten. Ook mijn tweede vlucht had vertraging. Maar via de mail had taxicentrale aan te geven not to worry, zij hielden de actuele aankomsttijden in de gaten en zouden op me wachten. Eerst maar even voor 30 dagen een Thais telefoonnummer met onbeperkt internet met heel veel gigabytes aangeschaft. Dat was een goeie tip die ik las op het web om dat op het vliegveld te láten doen, scheelt een hoop uitgezoek en gehannes. Achter een desk stonden 8 wizkids simkaartjes te verwisselen, codes weg te krassen, juiste invoergegevens in te tikken, blij dat ik dat niet zelf hoefde te doen met een Thaise gebruiksaanwijzing…
Toen de taxicentrale maar gebeld. Ze kwamen eraan, dame met rood shirt zou me bij de AOT desk ophalen. Na kwartiertje was ze daar, de host die me naar buiten ging begeleiden naar de taxichauffeur. Ondertussen was ik er al wel achter dat het wel líjkt of iedereen Engels spreekt, maar schijn bedriegt. Ik stel haar allerlei vragen over verwachtte aankomsttijd pension, want daar had ik inmiddels al een mail van gehad waar ik bleef. Ze antwoordde ogenschijnlijk alsof ze mijn vraag begreep, maar na een paar minuten kwam ik erachter dat ze helemaal niets begrepen had van mijn vragen. Uiteindelijk om lokale tijd 23.30 uur, na ca 22 uur reizen was ik dan op plek van bestemming. 2 dames in pyama wachtten me supervriendelijk op. Schoenen uit en naar m’n kamer. Prima kamertje, eigen douche en wc, geen ramen, maar met die stank best wel ok. Had niet eens meer de puf om te douchen, nog een dagje zonder kon natuurlijk best nog wel.
The day after
Vannacht een soort van redelijk geslapen. Om 9 uur de stad in voor een ontbijtje. Het was al broeierig heet, en dat ging natuurlijk alleen nog maar heter en vochtiger en benauwder worden. Als een soort “Sjakkie in Wonderland” heb ik me maar overgegeven aan de stad. Met google Maps paraat kan niemand me iets maken. (wel zorgen dat ik genoeg batterij heb…, want anders ben ik radeloos verloren!). Al die verhalen van vrienden en bekenden die al eens in Thailand zijn geweest passeerden mijn revue. “Op elke hoek lekkere eettentjes, je kan gewoon op straat je eten bestellen, de 7eleven is een supermarktje waar je ook je dingetjes kunt halen, overal op afdingen, zijn de Thai gewend, veel glimlachen naar de mensen”.
En ik had best trek…dus eerste beste kioskje met tafeltjes en stoelen was voor mij. Geen idee wat ik aan het bestellen was, maar mijn eerste ontbijt bestond uit witte rijst en een lepel gestoomde groente met vis en vlees??? Daarbij een flesje sinas, mmmm. Bij dat ik even zat. Daarna door naar station om alvast nachttrein naar Chiang Mai voor morgen te reserveren. Check! Ging zo maar goed! Om 18.15 vertrek ik vanaf spoor 9, heb een onderste bed op plek nr 26. We zullen het morgen zien.
Ontdekt dat de openbare wc’s hier ronduit goor zijn! Daar waar op Tasmanië een hele camping met 1 bushtoilet weet schoon te houden, is het hier wel even andere koek. Stinkende plees, geen wc papier, wel een toiletjuffrouw en natuurlijk de bekende handdouche! Went snel als je nog steeds wat darmprobleempjes hebt, dat dan weer wel. Eenmaal buiten het station een prijsje gemaakt met de TukTuk chauffeur om me naar het Grand Palace te brengen. Schijnt een must see te zijn als je maar 1 dag in Bangkok bent. De rit was als een kermisattractie, keihard denderend door het drukke verkeer, lekker scherp door de bochten en gemaakt voor kleine mensjes. Maar hey, check, wel in een TukTuk in Bangkok gereden.
Grand Palace heb ik overgeslagen. Letterlijk 100-den toeristen(misschien wel 1000-den) werden langs kilometerslange hekken geleid rondom het hele paleis. Stapje voor stapje mee in de Japanse toeristenmeute zag ik niet zo zitten, dus nog wel klein tempeltje in de buurt bezocht, toen buiten ergens op een stoepje even uitrusten en google maps raadplegen voor mn volgende activiteit. Ondertussen had ik al wel tegen mezelf gezegd dat ik het eigenlijk allemaal wat veel en helemaal niet zo leuk vond, deze overgang. Dat vond een zwerfster die 20 meter verderop zat kennelijk ook, want die begon lege shampoo flesjes naar me te gooien en te roepen: “Fock joe, Fock off!” Lekker dan…
Besloten dat ik maar weer naar mn pension terug zou gaan wandelen om de middag lekker een verdiende siësta op m’n kamer te gaan houden. Wat een ontzettend goed besluit Sjak! Gister in het vliegtuig droomde ik de hele vlucht al over een pyama dag. Gewoon even een hele dag niets. De wandeling terug was in principe een uurtje, maar toch ook nog even genoten van wat winkeltjes, de 7 eleven ontdekt voor wat water en eterij. Ruim 2 uur later en inmiddels drijfnat van het zweet, dizzy van vermoeidheid en met een bijna lege batterij op mn telefoon kwam ik weer aan bij m’n kamer. Ooooooh zalig, lekker douchen, airco aan, laptopje aan en dan vanavond misschien er nog even uit om wat te eten. Op m’n laatste krachten hijs ik me de trap op, steek de sleutel in het slot, draai de sleutel om en…..
Het houdt niet op
Knak!!!! Sleutel in het slot afgebroken. Neeeee! Ik wil niet meer, wat een beproeving. Dit zijn de momenten waarop je denkt, waarom wilde ik ook alweer deze reis maken? Niemand in the House, alleen een hele lieve oude mevrouw die volgens mij de moeder van de eigenaren is. Al mn spullen inclusief telefoonoplader liggen achter de deur. Ik wil douchen en slapen en ik wil ik wil ik wil. Maar dat kan dus allemaal niet.
Lang verhaal kort: gebeld met eigenaresse die net in London was, de schoonmaakster heeft een monteur gebeld, weer een ander meisje was heel handig met google translate en heeft met mij gecommuniceerd via haar smartphone en van de oude dame heb ik 3 mandarijnen gehad en heel veel lieve knikjes. De deur is opengebroken en ik mocht naar een andere kamer. Nu dan dus eindelijk mijn douche en bed. Straks er toch maar even uit voor een warme maaltijd en dan lekker vroeg er in ! Netflixen in Bangkok ofzo iets.
Morgen Chiang Mai, wordt vast heel leuk….
Recente reacties