Het enige echte falen in het leven is niet trouw te zijn aan de beste versie van jezelf.
– Boeddha –
Nu, ruim 3 maanden later en een hoop onrust verder, sta ik in de bergen van Spanje met mijn camper. Ik heb het gedaan, ik zit achter het stuur van mijn camper! Wat een proces was dat zeg.
Ik was in London op bezoek bij iemand die ik tijdens de Camino heb ontmoet. We hebben een paar dagen samen doorgebracht en toen is hij teruggegaan naar Spanje om een film over de Camino te maken. Voor hem heel belangrijk, want ook voor hem was het lopen van de pelgrimstocht “lifechanging”. Hij heeft onderweg besloten dat hij de Japanse taal beter wil leren en zit nu dan ook voor een jaar in Japan. Machtig om te zien hoeveel kracht het lopen van deze tocht kan hebben. Een paar weken afgezonderd van je dagelijkse bestaan, volop tijd om je gedachten de vrije loop te laten gaan, niet gehinderd door je omgeving die je met goedbedoelde adviezen om de oren slaat, maar helemaal in jezelf gekeerd én met mensen om je heen die (bijna) allemaal ook bezig zijn hun leven te overzien, met contempleren en inspiratie op aan het doen zijn.
Ik mocht na zijn vertrek nog zo lang als ik wilde in zijn appartement verblijven, het stond anders toch maar leeg….Ik heb daar 2 weken dankbaar gebruik van gemaakt en vooral genoten van een eigen plek, met eigen keuken, badkamer en wifi. Van London heb ik niet heel veel gezien. Het gejaag en gejakker van de mensen in de stad, de drukte onder de grond bij de metro’s, het overviel me enorm na zoveel maanden overwegend in de stilte van de natuur te hebben geleefd. De Camino vriend woont in Crouch End, een leuke wijk met veel boekwinkeltjes en coffee barretjes, waar je me dagelijks kon vinden. Natuurlijk ook naar het Victoria & Albert Museum geweest, gedwaald door het Tate Modern en tijdens de hitte een verkoelende duik genomen in een plas in Hampstead Heath. Ook heb ik nog een middag met een boekje in het gras van het Hyde Park gelegen aan de voet van de herdenkingsfontein van Prinses Diana. Dus al met al valt het nog wel mee qua sightseeing.
En vanuit London ben ik een paar dagen in Gloucester op bezoek geweest én supergastvrij ontvangen bij Annelous en haar gezin die ik van Schiermonnikoog ken. We hebben heerlijk gegeten, gewandeld en gekletst, zo vertrouwd en eigen. Wat is het toch fijn om zoveel lieve mensen te kennen en op te kunnen zoeken!
Terug naar de camper…
Daar in London had ik alle tijd om het internet af te struinen naar de do’s and dont’s van het kopen van een camper. Wat komt er allemaal bij kijken aan onderhoud, verzekeringen, wegenbelasting, aanschafwaarde. En wordt het een intergraal, semi-integraal, alkoof of een klein busje? Allemaal mogelijkheden en opties waar ik over na mocht denken. En wat is de beste optie voor mij? Wat wil ik ermee gaan doen? Waar wil ik ermee naar toe reizen etc. etc. Mijn hoofd maakte overuren en mijn hart maakte sprongetjes. Lekkere combi haha.
Ik heb 2 verkopers benaderd en een afspraak voor bezichtiging gemaakt zodra ik weer terug zou zijn in Nederland. Die zouden op 11 augustus plaats vinden.
Even een zijsprong naar mijn thuiskomst in Nederland…
Op 10 augustus landde ik in de ochtend op vliegveld Eelde alwaar mijn ouders, zus en vriendin mij op stonden te wachten. Tot mijn grote vreugde en verrassing stond ook zoon Tim daar te zwaaien op het terras. Tranen met tuiten van geluk, want hij had aangegeven dat het hem niet ging lukken om naar de Eelde te komen vanaf het eiland vanwege zijn werk. We zijn meteen naar de bouwkavel van mijn zus en ouders gereden, een project dat ik al maanden alleen maar van de foto’s heb gezien en dus erg nieuwsgierig naar was. In plaats van even lekker bijkomen op de bank of op bed hebben we meteen de handen uit de mouwen gestoken en hebben Tim en ik lekker mee geklust. Ondertussen was er genoeg tijd om bij te kletsen met de rest van de familie. De eerste anderhalve dag had ik nog even moeite met het Nederlands praten en had ik het gevoel alsof mijn tong aan het gymnastieken was. Dat ging natuurlijk ook gewoon weer over en ging ik zo langzamerhand weer verder over op de orde van de dag.
Op 11 augustus ben ik met mijn lieve pappa naar 2 adressen in Drenthe gereden om de door mij geselecteerde campers te bezichtigen. Bij de 2e(mijn favoriet) was het liefde op het eerste gezicht. Toch heb ik me niet laten leiden door mijn emoties en heb ik een door ANWB aanbevolen auto expert ingeschakeld die een paar dagen later voor € 450,- maar liefst 4 uur lang de camper binnenste buiten heeft gekeerd. Ik zat er met mijn neus bovenop en heb hem het hemd van het lijf gevraagd. Later zal blijken dat dit allemaal niet genoeg was, maar in ieder geval wel een paar mooie lessen geleerd. Na deze 4 uur bleek dat er in ieder geval een nieuwe distributieriem en nieuwe banden onder moesten. Ik heb een prijsopgaaf bij de garage opgevraagd en aan de hand daarvan een bod uitgebracht dat ruim een derde onder de vraagprijs lag. De verkoper ging akkoord en op 16 augustus vond de overdracht plaats en was ik de trotse eigenaresse van VRIEND, mijn Fiat Ducato Alkoof camper met 4 persoons cabine.
Ik heb tot aan mijn vertrek op 7 oktober er al veel in geslapen op verschillende plekken, natuurlijk mee gereden, naar verschillende garages geweest voor de nodige aanpassingen en alvast geroken aan het “wonen op wielen” voor de komende periode.
Ik ben al met al 2 maanden in Nederland geweest en dat waren hectische maanden. Aan de ene kant was ik aan het thuiskomen en aan de andere kant ook meteen alweer bezig met vertrekken. Na 2 weken geregel en geklus op de bouwkavel was ik er dan eindelijk aan toe om naar het eiland te gaan. Mijn geliefde Schiermonnikoog, wat ik de hele reis zo ontzettend in mijn hart heb meegedragen, wachtte op mij. Ik had een krant te maken, dus mijn dagen waren gevuld met werk en bijpraten met lieve mensen. Daarnaast ook heel veel behoefte om me terug te trekken met Tim of alleen de kwelders en het strand op. Alles is denk ik gelukt, maar het was wel onrustig en ik had voortdurend het idee tekort te schieten of juist tekort te komen. De rust die ik tijdens mijn reis had gevonden was snel verdwenen, zo snel kan dat dus gaan! Maar goed…aankomen en vertrekken in 2 maanden is misschien ook wel wat veel….
Ik schrijf dit stuk in de bergen van Spanje, zo’n 2 uur rijden landinwaarts boven Barcelona. Mijn volgende blog zal gaan over mijn vertrek vanaf de IKEA parkeerplaats in Groningen tot nu.
Nog even over de titel… Het is een enorme klus om trouw aan mezelf te blijven, af en toe dwaal ik weer eens de andere kant uit, maar meer en meer ontdek ik dat wanneer het me lukt, de juiste mensen en zaken op mijn pad komen.
Ik vermoed dat je ook daarover meer in mijn volgende blogs kunt lezen….
Recente reacties